نام تبریز به عنوان شهر اولین‌ها، شهر بدون گدا،فیروزه جهان اسلام، باغ شهر قدیم ایران ، دارنده بزرگترین بازار مسقف جهان، امن‌ترین شهر ایران، سالم‌ترین شهر ایران، زیباترین شهر ایران، توسعه‌یافته‌ترین شهر ایران، مهد سرمایه‌گذاری ایران، دومین شهر مسافرپذیر ایران، دومین شهر صنعتی ایران، دومین شهر دانشگاهی ایران، دومین شهر بلندمرتبه‌ساز ایران، قطب خودروسازی و قطعه‌سازی و تولید موتور دیزل خاورمیانه، قطب شکلات سازی ایران، قطب فرش ایران و قطب کیف و کفش و چرم ایران مطرح است ،دومین شهر استادیومی ورزشی

                                                            T@BRIZIM         

 در گلستانی به هنگام خزان                   رهگذر بود یکی تازه جوان

قامتش زیبا چهره اش موزون                صورتش غمزده ازسوز درون

دیدگان دوخته بر جنگل و کوه                  دلش افسرده زرنج و اندوه 
 
درد دل با چمن آغاز نمود               این چنین لب به سخن باز نمود

گفت آن دلبر بی مهر و وفا                  دوش می گفت به جمع رفقا

در فلان جشن به دامان چمن             هر که خواهد که برقصد بامن

از برایم شده گر در دل سنگ               کند آماده گل سرخ و قشنگ

چه کنم در دل این دشت و دمن              گلسرخی نبود وای به من

در همانجا بر سر شاخه ی بید             بلبلی حرف جوان را بشنید 

دید بیچاره گرفتاره غم است             دلش افسرده زرنج عالم است

گفت باید دل او شاد کنم                         دلش از بند غم آزاد کنم

رفت تا بادیه ها پیماید                       گل سرخی به کف آرد شاید 

جستجو کرد فراوان چه سود            گل سرخی که در آن فصل نبود

هیچ گل بر همه گلزار ندید              جز یکی گلشن وگلبر گ سفید

 گفت ای مونس جان یار قشنگ        گلسرخی زتو خواهم خونرنگ

هر چه خواهی بکنم تسلیمت                بهترین نغمه کنم تقدیمت

گفت ای را حت جان ای بلبل            آنچنانی که تو می خواهی گل

قیمتش سخت گران خواهد بود         راستش قیمت جان خواهد بود

بلبلک آمده بود این همه راه                    بود کز محنت عاشق آگاه

گفت بر خیر که جان خواهم داد         شرف عشق نشان خواهم داد

بلبلک سینه خود کرد سپر               رفت سر مست در آغوش خطر

خار آن گل همه تیز و خونریز                       رفت در دل بلبل خار تیز

سینه را داد بر آن خار فشار                  خون دل کرد برآن شاخه نثار

برگ گل سرخ، از خون دلش                    مهر بود آری، در آب و گلش

تا سحر بلبل بی رنگ و نوا                         دگر از درد نمی کرد صدا

دل و خون،سینه و دل چاک زده             بال و پر خیس و خاشاک زده

گل به کف در گل و خون غلط زنان        سوی مهراب جوان گشت روان

عاشق زار در اندیشه ی زار                         بود تا صبح همانجا بیدار

بلبل افتاد به پایش جان داد                 گل بر آن سوخته ی حیران داد

هر که می دید خیالش گل بود                       پاره های جگر بلبل بود

سوخت بسیار دلش از غم او              ساعتی داشت به جان ماتم او

بوسه ای داد و، وداعی به نگاه                    گل برداشت و افتاد به راه

دلش آشفته بدان بیم و امید                        رفت تا بر در دلدار رسید

بنمودش چو گل خوشبو را                              دخترک کرد برانداز اورا 

قد و بالای جوان را نگریست          گفت افسوس که پُزت عالی نیست

گر چه دم میزنی از مهر و وفا               جامه ات نیست ولی در خور ما

پشت و پا بر دل آن غمزده زد               خنده ها بر عاشق ماتم زده زد

طعنه ها بود به هر لبخندش                           کرد پرپر گلُ او افکندش

آه از عاشقی بخت سیاه                             آه از دست پری رویان آه 

                                      *لطفا بخوانید*

 

قدم می زد درون رویاهایش ، دردو دل می کرد با آرزوهایش ، صحبت می کرد با همزبانش. ساده بود و بی ریا ، خسته از یک فریاد بی صدا!
دوست داشت در یک جا گم شود، جایی که درآن مهر و محبت حس شود.
لابه لای دفتر خاطره هاش ، خاطره ای بود که نمی خواست پرپر شود ، سوخته شود ، واز بین رود . خاطره اش راز بود که نمی خواست فاش شود ، یا از آن دفتر سیاه پاک شود. هم صدایی نداشت تا بگوید فریادش را! بگوید راز دلش را!
همزبانش تنهایی بود ، در نگاهش بارانی بود ، در دلش چه غوغایی بود.
بی بهار به سر می کرد ، با زمستان سفر می کرد. شبها دلهره داشت روزها قهقه داشت. در دلش راز و نیاز بر لبان نسخه ای بود. نسخه ای که نامش غصه بود.
غم با او همسفر شد آرزوهایش همه دربه در شد. عشق را سراسیمه در قلب گرفت.
با عشق همسفر بود ، بی عشق مثل جاده پر خطر بود.
روزها باعشق هم سخن بود ،شبها در آغوش عشق گرم گرم بود.
مدتی گذشت…
در دلش رازی پنهان بود،راز گل و آتش بود. رازش را می خواست فاش کند ، آرزوهایش را سحرخیز کند. یک سخن بر زبان آورد ، هر دو آرزویش بر باد آورد.
در نگاه عشقش بارانی شد، قلبش از عشق خالی شد.
عشقش با کس دیگر همسفر شد ، چون عشق تنهایی سرد سرد شد.
می خواست با عشقها زندگی کند ، می خواست دو رنگ باشد و تحسینش کند.
اما سرنوشت اینچنین نخواست هر دوعشق را از او می خواست ، بعد از آن هیچ کس با او هم سخن نشد ، هیچ عشقی با او همدل و هم صحبت نشد! 

شب بود ، شبی که تصویری سیاهتر از گذشته ها داشت…
شبی که مهتابش در پشت ابرهای سیاه به خواب رفته بود.
شبی که گهگاهی ستاره های نادری در آسمان سیاه و ابری می درخشیدند .
ستاره هایی که نوری نداشتند…
شب سوت و کور شده بود ، بدون مهتاب ، بدون ستاره!
ابرها به آرامی از کنار ماه می گذشتند…وقتی ابرهای سیاه بر روی ماه می نشستند احساس تنهایی و سیاهی در من بیشتر می شد…
شب نمی گذشت ، بی پایان بود…کاش هر چه زودتر این شب بی پایان ، پایان داشت. سکوتی سرد در تنهایی و درد در قلب آسمان دلم احساس می شد…
سیاهی شب…تنهایی مرد همیشه تنها !
ستاره ها درد مرا نمی فهمند ، مهتاب خاموش مانده است، چون ابرهای سیاه روی آن را پوشانده اند…
تنها امیدم به مهتاب بود اما…
حالا به چه کسی بگویم درد دلم را در این شب غریبه!…
ستاره ها هر کدام در آسمان برای یک دل هستندو برای هزار چشم چشمک می زنند …
من دلم می خواهد درد دلم را برای کسی بگویم که یک دل و یکرنگ باشد اما!..
پس همان بهتر که درد دلم درونم بماند و تبدیل به بغض شود و در آخر سر بغضم تبدیل به همان گریه شبانه شود…همان بهتر… 

خدایا این فرشته مهربان کیست که از آسمان برایم هدیه کرده ای؟
این چه گلی است که در هر چهار فصل گل است ؟
این چه ماهی است که در روزها هم در آسمان است و نور میدهد؟
این چه چهره ای است که در آن پر از روشنایی و زیبایی است؟
این چه پروانه ای است که اینقدر رنگارنگ و زیباست؟
این چه ستاره ای است که در بین تمام ستاره ها درخشان تر است؟
خدایا این چه عشقی است که جانم دیوانه او شده؟
چقدر مهربان است مهر و محبت در وجود اوست.
هدیه خداوند برای من از بهشت است ، فرشته ای که مسافر بهشت است.
خدا برایم این مسافر را از بهشت فرستاده تا برای همیشه این مسافردر قلبم بماند.او بهشت را دیده و می داند چقدر زیباست!
خدایا این مسافر کیست که اینقدر قلبش از محبت می تپد و او کیست که اینقدر از چشمانش مروارید می ریزد ، از دستانش گرما احساس می شود ، و از نگاهش عشق خوانده میشود؟
او کیست که آمده در قلبم و غوغا به پا کرده و مرا دیوانه خودش کرده؟
او از سرزمین رویایی آمده سرزمینی که همه آرزوی دیدن آن را دارند.
او از بهشت آمده با کوله باری از امید و آرزو آمده.
با ابرها همسفر بوده ابرهایی که رنگین کمان ریلهای آن بودند.
من افتخار میکنم عاشق فرشته و مسافری از بهشت خداوند شده ام! 

اگر می خواهی عاشق شوی قلب را آماده حرفهای صادقانه کن…
اگر می خواهی عاشق شوی با اراده کامل به عشقت بگو که دوستش داری…
اگر می خواهی این عشقت برای همیشه پایدار بماند دروغ و نیرنگی را از صحنه عاشقی ات پاک کن…
اگر می خواهی به عشقت برسی احساسات را از وجودت دور نگه دار و سعی کن از ته دلت عاشق شوی…
اگر می خواهی عاشق شوی بیا و تا آخر راه عاشق باش…
با صداقت با یکرنگی با یکدلی…
بیا و برای رسیدن به عشقت با سرنوشت مبارزه کن با سختی ها مقابله کن…
اگر می خواهی به عشقت برسی درد و دلهایت را صادقانه به عشقت بگو…
به ظاهر نگو که دوستش داری از تمام وجودت بگو که دوستش داری… نیازی به فریاد نیست از ته دلت بگو عاشقی…
اگر می خواهی عشقت پاک و مقدس بماند بی ریا عاشق شو…
نیازی به ابراز احساسات با کلمه های احساسی نیست…
تنها باید نسبت به عشقت و دوست داشتنت پایدار باشی تا بتوانی به آنچه که می خواهی برسی…
تنها از ته دل عاشق باش…!!! 

من و گل رز قرمزي که توي حصار شيشه اي محبوس شده بود . روبروي هم . با يک خروار دليل براي شاديهاي مشترک و يک کمي غصه براي همدردي . گل رز قشنگم تو منو ياد کسي که تورو بمن هديه کرد مي ندازي .ولي من . نمي خواهي بگي که من تورو ياد اون کسي مي ندازم که تو رو توي اون شيشه ي کذايي کرده . اگه بخواهي ،يکروز زندان شيشه ايتو مي شکنم و ميارمت بيرون . ولي. ولي اونوقت مي ميري .آخه بيرون ، توي دنياي ما هوا خيلي سرده .مي دوني سرد چيه؟ گلها تحملشو ندارن . من نمي خوام حصارتو بشکنم که بعدش ببينم که توي دنياي سنگي ما قلبت شکسته شده يا توي اين سرماي قلب آدمها قلب کوچولوي سرخت يخ زده باشه . ولي من مواظبت هستم . من دوستتم .ولي .مي دوني چيه؟ مي ترسم تو معني دوستيو نفهمي . آخه هر چي باشه تو يک گل پارچه اي هستي . يک گل مصنوعي با يک دنياي مصنوعي . تو دوست من هستي؟ يعني قلبت هم پارچه ايه؟ 

سو دییبدیر آنام اولده منه آب کی یوخ                  

                             یو خی اویرتدی اوشاقلیقدا منه خواب کی یوخ

                             گون گلر صفحه چونر مجبور اولارسان گئده سن

سر آغاز نامه عاشقانه با نام یارم مینویسم صادقانه.

از عشق مینویسم از صفایش،از محبت مینویسم از وفایش،از دلش مینویسم از نگاهش.

در همان لحظه ی اول که تو را دیدم عاشقت شدم،عاشق آن چهره ی ماهت شدم،عاشق آن قلب تنهایت شدم.

عاشق حرفهای مهرت شدم،عاشق چشمهای زیبایت شدم.

در همان لحظه ی بیاد ماندنی دلم به دست و پایم افتاده بود که بیایم با تو درد دل کنم . چیزی در دلم مانده وغوغا به پا کرده

که موقع درد و دلهایم به تو خواهم گفت...!

می خواهم بگویم دوستت دارم ، عاشقت هستم.

در همان لحظه ی اول که تو را دیدم احساسی در دلم داشتم!

احساس میکردم چشمانت به من می گویند بیا با هم باشیم ، از هم بگوییم ، بادل باشیم.

چشمانت به من میگویند بیا و با عشق همسفر باش!

ای هستی ام ، ای یاورم ، ای دلدار زندگی ام زودتر بیا و در قلبم خانه کن.

بیا و قلبم را آرام کن. بیا تا دلم خون نشده ، تا گل خونمون همش پرپر نشده!

بیا سر قرارمان ، قرار هر روز و هر شبمان.

نامه ام را برایت بر روی بهترین کاغذ زندگی مینویسیم با جنس اعلا.

اما نامت را بر روی دیواره سرخ قلبم تا ابد نگه خواهم داشت.